Eugene Paul Wigner (húngaru: Wigner Pál Jenő; 17 de payares de 1902, Budapest – 1 de xineru de 1995, Princeton) foi un físicu y matemáticu húngaru que recibió'l Premiu Nobel de Física en 1963 (xunto a J. Hans D. Jensen y Maria Goeppert-Mayer) "pola so contribución a la teoría del nucleu atómicu y de les partícules elementales, cuantimás pol descubrimientu y aplicación de los importantes principios de simetría".[12]
Estudió na Universidá de Princeton y adquirió la nacionalidá estauxunidense en 1937. Foi unu de los cinco científicos qu'informaron al presidente Franklin D. Roosevelt en 1939 sobre'l posible usu militar de la enerxía atómica, y mientres la Segunda Guerra Mundial contribuyó al diseñu de reactores de plutoniu como parte del proyeutu Manhattan.
La so principal contribución foi aplicar la teoría de grupos a la mecánica cuántica. En 1927, Wigner llegó a la conclusión que nuna reaición nuclear caltiénse la paridá. Esto ye les lleis de la física nun tienen d'estremar ente la derecha y l'esquierda; o ente'l tiempu positivu o negativu. Ello permaneció como un postuláu básicu de la física hasta 1958, cuando Yang y Lee demostraron que ciertos tipos de reaiciones rellacionaes cola fuercia débil, tal como'l decaimiento beta nun caltienen la paridá. Wigner tamién realizó investigaciones sobre les interaiciones fuertes qu'apiguren a los neutrones y protones nel nucleu de los átomos, y demostró que dicha fuercia tien un radiu d'aición bien curtiu.